אלי קופילביץ': גשם אינסופי לתוך כוס נייר

אלי קופלביץ’ — אמן וחבר קיבוץ דפנה הצפוני, שבימים אלה פונה מקיבוצו ומתגורר בקריית־טבעון — מציג בתערוכה גשם אינסופי לתוך כוס נייר ציורים על נייר ושתי עבודות וידיאו. בימים כתיקונם הוא עובד במינימרקט של הקיבוץ ומכנה את עצמו ”ירקן גלקטי“. במקביל עשה לעצמו מנהג של קבע: מדי יום, בשעות הערב, הוא מצייר במכחול ודיו על ניירות בפורמט שלדבריו ”יכול להיכנס לקרטון של שקדי מרק“. בעבודת הווידיאו ירקות וציורים — שבה נראים נרות, עציצים וצעצועי ילדים, הערוכים על גבי מפה בקומפוזיציה של טבע דומם — מספר קופלביץ’ בקולו, על רקע השיר ”Deacon Blues“ של סטילי דן, על הפיצול הזה בחייו: ביום הוא שוהה בין ירקות ומוצרי צריכה, ובערב הוא מצייר, חסר מנוחה.

בתערוכה מוצגים ציורים בסגנון אסוציאטיבי, בשילוב טקסטים המציגים בהומור את עולמו הפנימי ואת הזיכרון של מלחמת יום כיפור, שבה, לדבריו, ”נולד מחדש”: דמותו הכחושה מצוירת לצד טנקים ומטוסי קרב, על רקע שמש שהופכת לתמנון או לעכביש ארך־רגליים, לכוכבים מתפוצצים או חלליות מכוכב אחר; בכמה מן הציורים הוא נראה עצום וגיבור, בקרב אמנים מובילים שזכו להצלחה בינלאומית, או כאשר דמותו משולבת בדמותם ושמו שזור בשמם. ”אני לא מצייר דבר־מה“ — אומר האמן המופיע בציורים, כמי שמנסה לחמוק מהגדרות. העשייה הייחודית שלו והמידות הקטנות של הניירות מסווגות את עבודתו כיומן אינטימי בתהליך, שבו הוא מעבד את הזיכרונות המלווים אותו מ־ 1973 ואילך. מול המציאות העכשווית, המציפה את המרחב הציבורי בדימויים של מלחמת 2023 , עבודתו מציבה ייצוגי מלחמה על־זמניים. גם דיווחי התקשורת בימי מלחמת עזה הראשונים מוצגים בעבודת הווידיאו ציורים מהמרתף, בתיווך ייצוגים שיצר קופלביץ’, כציורים בפנקס קטן. בעבודתו לאורך השנים בוחן קופלביץ’ את היחסים ההיררכיים בין שוליים ומרכז, בין חיי היומיום והקושי ליצור לבין הכמיהה לזוהר של עולם האמנות.

”עשיית תערוכה זו דרך להראות לאנשים את העולם הפנימי שלי, שאני עושה רק עבור עצמי, כדי שאנשים יראו שאני עושה את זה רק עבור עצמי כדי להראות לאנשים“.

תצלומי הצבה: יובל חי

إيلي كوبليفيتش:

مطر لا نهائي في كأس ورق

القيّمّة: دانيئيل تصدقا كوهن

إيلي كوبليفيتش — فنّاّن وعضو كيبوتس دفنا في الشمال، وقد تم إخلائه من الكيبوتس

ويسكن حاليًاً في كريات طبعون — يقدم في معرض مطر لا نهائي في كأس ورق

لوحات على ورق وعملي فيديو. في الأيام العادية يعمل في ميني ماركت الكيبوتس

ويلقب نفسه ”خضرجي المجرة“. وفي الوقت نفسه عود نفسه أن يقوم كل يوم، في

ساعات المساء، بالرسم بفرشاة وحبر على ورق بتنيسق يقول عنه ”يمكن أن يدخل في

علبة لوز للحساء“. في عمل الفيديو خضار ولوحات، حيث نرى شموع، أصص وألعاب

أطفال فوق شرشف في تكوين من الطبيعة الصامتة — يروي كوبليفيتش بصوته، على

خلفية أغنية فرقة ستيلي دان ” Deacon Blues “، عن هذا الانفصام في حياته: يقضي

النهار بين الخضار ونمتجات الاستهلاك، وفي المساء يرسم بقلق.

يقدم المعرض لوحات بأسلوب ترابطي، ممزوجة بنصوص تقدم بطريقة فكاهية

عالمه الداخلي وذكرى حرب يوم الغفران، والتي فيها، بحسب قوله، ”ولد من جديد”:

تم رسم شخصيته الهزيلة بجوار الدبابات والطائرات المقاتلة، على خلفية شمس تتحول

إلى أخطبوط أو عنكبوت طويل الأرجل، إلى نجوم متفجرة أو سفن فضائية من كوكب آخر؛

في بعضها يبدو ضخمًًا وبطوليًاً، في معركة كبار الفنّاّنين الذين حققوا نجاحًًا عالميًاً، أو

عندما تتكامل صورته مع صورتهم ويتشابك اسمه مع اسمائهم.

”أنا لا أرسم شيئًاً“ — يقول الفنّاّن الذي يظهر في اللوحات، وكأنه يحاول الهروب

من التعريفات. إن صنعته الفريدة والأبعاد الصغيرة للأوراق تصنف عمله على أنه

مذكرات حميمة بسيرورتها، يعالج فيها الذكريات التي ترافقه نمذ عام 1973 فصاعدًًا.

في مواجهة الواقع المعاصر الذي يغمر الفضاء العام بصور حرب 2023 ، يقدم عمله

تمثيلات لحرب أزلية. يتم أيضًًا عرض التقارير الإعلامية في الأيام الأولى لحرب غزة في

لوحات عمل الفيديو لوحات من القبو بوساطة تمثيلات أنشأها كوبليفيتش، كلوحات

في دفتر صغير.

في عمله على مر السنين، يستوضح كوبليفيتش العلاقة التراتبية بين الضواحي

والمركز، بين الحياة اليومية وصعوبة الإبداع والشوق إلى بريق سحر عالم الفن. ”عمل

المعرض هو وسيلة لكشف عالمي الداخلي أمام الناس، وهو ما أفعله لنفسي فقط،

حتى يتمكن الناس من رؤية أنني أفعل ذلك لنفسي فقط لأظهره للناس“.